Kreatywność osób niepełnosprawnych intelektualnie

Osoby niepełnosprawne intelektualnie wymagają wyjątkowego podejścia. Zabiegi dydaktyczno-wychowawcze powinny mieć charakter zabawowo-terapeutyczny, a do tego niezbędna jest specjalnie wyszkolona kadra pedagogiczna, posiadająca predyspozycje, wiedzę, umiejętności i wyjątkowe uzdolnienia do pracy z takimi osobami. Dzieci z niepełnosprawnością intelektualną mają złożoną psychikę, ich rozwój przebiega inaczej niż u zdrowych dzieci. Potrzeby edukacyjne i wychowawcze są zwykle realizowane w specjalnych placówkach, ale również w szkołach powszechnych w klasach integracyjnych. Sposoby i formy oddziaływań terapeutycznych są dostosowywane do rodzaju i stopnia niepełnosprawności. Wszystkich jednak łączy potrzeba ciepła, cierpliwości i serdeczności. Opiekunów, wychowawców i nauczycieli powinny cechować otwartość i zrozumienie. Dzięki tym cechom pomogą efektywnie wyzwalać w swoich podopiecznych kreatywność.


Metody pobudzania krewatywności

Potrzeby osoby niepełnosprawnej intelektualnie są zbieżne z potrzebami osoby w normie intelektualnej. Na poziomie kreatywności „…ujawnia ona potrzebę wypowiedzenia się, bądź inaczej – zamanifestowania swojego istnienia. Potrzeba ta zauważona i odpowiednio stymulowana może realizować się poprzez określoną formę ekspresji twórczej…”[1] Taką twórczą ekspresję można wyzwalać poprzez przeróżne formy arteterapii – rysunek, malarstwo, grafika, rzeźba, fotografia, zdobnictwo i dekoratorstwo, muzykoterapia, biblioterapia, filmoterapia, teatroterapia, choreoterapia i inne. Aktywność twórcza „pełni ważne funkcje psychologiczne wobec niepełnosprawnych, pomagając im osiągnąć równowagę, wyrażać stany emocjonalne, kompensować deficyty społeczne i poznawcze związane z różnorodnymi potrzebami.”[2]

 


[1]Krawiecka K., Rysunek osób z niepełnosprawnością intelektualną – twórcze medium i fundament autorehabilitacji, w: AnnalesUniversitatisMariae Curie-Skłodowska Lublin – Polonia vol. XXVII, 2, 2014, s. 80

[2]Kirenko J., Oblicza niepełnosprawności, Wydawnictwo Akademickie WSS-P, Lublin 2006, s. 132